 Wysłany: Czw 20:03, 20 Wrz 2007 Temat postu: |
|||||
Oczywiście że tak. Łzami mozna doskonale manipulować ludzi. Prawdziwe łzy są zawsze darem, zaproszeniem do bliskiego, intymnego spotkania z osobą, której jest ciężko na sercu. Autentyczne łzy są zgodne z wewnętrzną prawdą człowieka, jego cierpieniem lub wielką radością. A tę naszą wewnetrzną prawdę zna tylko Bóg. Są też łzy, w których jest wiele teatralności i dramatyzmu, a wszystko po to, żeby wywołać efekt, ale uważam ,że nie o takie łzy nam chodzi, a tym bardziej nie o takie łzy napewno też chodziło Ojcom Pustyni. W poscie powyżej jest piekne zdanie Jana Klimaka, które zacytuję jeszcze raz:
Reasumując to wszystko, ja uwazam ,że łzy są darem, ale i lekarstwem. |
|||||
| Wysłany: Czw 0:08, 20 Wrz 2007 Temat postu: |
|
| Powiem od siebie tak, wszystko zależy od intencji ponieważ jeśli płaczemy np. po to aby zmanipulować bliską nam osobę jest to złe i godne pogardy, jeśli natomiast płaczemy ponieważ urodził nam się dzidziuś lub ktoś wybaczył nam wiele złego jest to godne pochwały. Więc jak widzimy łzy są neutralne lecz intecje mówią nam jaka jest prawda o tych złach. | |
| Wysłany: Śro 22:32, 19 Wrz 2007 Temat postu: |
|
| Rozumiem..Podkreślenia były niepotrzebne :))) Pozdrawiam! | |
| Wysłany: Śro 22:28, 19 Wrz 2007 Temat postu: Re: Łzy - przywilej, dar? |
|||
Oczywiscie ,że tak. Łzy są też związane z naszymi emocjami, czyli naszymi nastrojami powstałymi w odpowiedzi na zdarzenia, które oceniamy jako istotne dla nas. Łzy, będąc oznaką przeżywania silnych emocji, mogą dotyczyć zarówno nastrojów pozytywnych – tzw. łzy szczęścia widoczne np. u sportowców w chwili zwycięstwa, jakiś radosnych wydarzeniach – jak i nastrojów negatywnych, związanych z poczuciem krzywdy, cierpienia czy jakiś konfliktów. W takich sytuacjach często mówimy, że człowiek płacze, bo „ciężko mu na sercu” – czuje się samotny (choć bardzo potrzebuje bliskości) i odrzucony (choć nikomu nie zrobił krzywdy). Doświadcza smutku, żalu, lęku, złości, lecz nie potrafi sobie z nimi poradzić, więc płacze. Jan Klimak pisał: „Widziałem zarówno małe krople łez ronione z takim trudem, jakby to była krew, jak i obfite fontanny łez, które lały się bez żadnych trudności. A płaczących oceniałem nie tyle na podstawie ich łez, co na podstawie wysiłku. I myślę, że Bóg też tak ocenia”. Ciekawe mysli mnicha. Czytałam kiedyś takie słowa: "Jest woda Chrztu świętego i łzy pokuty, żalu" Nie wiem ( poprostu nie pamiętam, musiałabym poszperać, ale daruję sobie ) kto to powiedział, czy nie św.Augustyn? |
|||
| Wysłany: Śro 12:58, 19 Wrz 2007 Temat postu: Re: Łzy - przywilej, dar? |
|
| Teresa napisała:"... może je wylewać zarówno święty, jak i mazgaj".
Mhm...Nie do końca rozumiem,cóż to oznacza... Nie każde "wylewanie łez" prowadzi do przemiany i nawrócenia...Rozumiem,że w tym kontekście napisałaś Tereso powyższe zdanie...? |
|
| Wysłany: Wto 23:47, 18 Wrz 2007 Temat postu: Łzy - przywilej, dar? |
|
| Łzy – przywilej, dar? Łzy – przywilej mazgaja i świętego?
Jak nauczali Ojcowie Pustyni? Jan Klimak-mnich (wiecej tu: http://www.cerkiew.pl/swieci.php?id=375 ) nauczał : „Lecz grzechy popełnione po chrzcie zmywa się łzami”. Ojcowie Pustyni doskonale wiedzieli, że łzy mogą mieć „różny smak” i pochodzić z różnych źródeł: może je wylewać zarówno święty, jak i mazgaj. Dla Ojców Pustyni łzy były cennym darem. W chrześcijaństwie, szczególnie wschodnim, rozwinięto całą technikę wzbudzania łez, odmawiano modlitwy i oddawano się ascezie, żeby pozyskać „święty dar łez”. Jan Klimak tak pisał o łzach na drodze duchowej: „Jęki i żale wołają do Pana. Łzy ronione z bojaźnią orędują za nami, ale to, że nasza modlitwa została wysłuchana, pokazują nam łzy miłości najświętszej” Ewagriusz z Pontu ( pisarz ascetyczny i mistrz życia duchowego ) napominał mnichów: „Módl się najpierw o dar łez, aby żal mógł przemienić twoją przyrodzoną szorstkość. Wtedy wyznaj Panu swoje grzechy i będziesz mógł otrzymać od Niego ich odpuszczenie. Módl się ze łzami, a twa prośba będzie wysłuchana. Nic tak nie raduje Pana, jak błagania zanoszone pośród łez”. Ojcowie Pustyni traktowali łzy jako konkretne kryterium głębokości żalu; autentyczny żal prowadzący do skruchy musiał mieć oddźwięk w całym ciele. Żal i skrucha, a nie poczucie winy czy wstydu, były wyznacznikiem autentycznej i godnej dziecka Bożego postawy wobec Stwórcy. Duchowy płacz oznaczał rodzenie się do nowego życia. Jak nauczali Ojcowie Pustyni, taki płacz był znakiem drugiego chrztu, już nie z wody, lecz z Ducha Świętego. Łzy obmywały z egotyzmu i narcyzmu oraz uzdalniały do patrzenia na każdą ludzką istotę i świat przyrody oczami współczującego Boga. Łzy lejące się z głębi serca były oznaką wyjścia ze stanu skoncentrowania się na sobie, uwalniania się od życia w fałszu, niepokoju i strachu. Dar łez to łaska? Jak oceniamy łzy? Jest tyle łez, ile płaczących ludzi. |
|